Ik had net verkering met Mireille, toen ik een keer mee ging met haar familie naar Amsterdam. We hadden ergens gegeten en ‘s avonds liepen we terug naar de auto. Mijn schoonvader liep gearmd met zijn twee dochters; Mireille aan de ene kant, Claire aan de andere kant. Op een gegeven moment werd mijn schoonvader gestopt door een oudere surinaamse man. Hij zei tegen mijn schoonvader: ‘je hebt het goed gedaan, je bent een rijk man!’ Dit moment vergeet ik nooit, want op dat moment bad ik tot God dat ik later, als mijn dochters volwassen zijn, ook zo met ze op straat kon lopen en dat de vader-dochter band altijd heel sterk zou blijven.
Gisteren liep ik door Amsterdam met mijn gezinnetje.
Ik werd aangesproken door een oudere surinaamse man die zei: ‘je bent rijk! Je hebt geluk’, terwijl hij keek naar mijn kinderen en mijn vrouw.
Ik moest meteen denken aan dat moment met mijn schoonvader en de woorden kwamen echt mijn hart binnen. Hoe vaak zijn we niet gericht op alles wat we niet hebben, en raken we gewend aan datgene wat we wel hebben en wat uiteindelijk het meest waardevol is in het leven. Dank U Heer voor mijn huwelijk, voor mijn kinderen, voor de harmonie in ons gezin en dat we allemaal U dienen!
Een uur later werd ik weer aangesproken. Weer door een oude surinaamse man. ‘Zijn die kinderen allemaal van jullie samen?’, vroeg hij. Dat Joshua van mij is (een witte neger) kon hij wel zien, maar hij dacht dat Nyomi en Phebe alleen van Mireille waren. Ik vertelde hem dat dit onze kinderen waren. Toen zij hij: ‘je bent rijk! Je hebt het goed gedaan!’ Ik antwoordde door te zeggen: ‘bedankt voor het compliment!’ Waarop hij antwoordde met een zwaar surimaanse accent: ‘dit is geen compliment, het is zo!’
Het is zo! Ja het is zo! Ik ben rijk! Ik verliet de MC donalds met mijn vrouw en kinderen en voelde me de rijkste man op aarde!
